Γιάννη Μαρκόπουλε, καλό ταξίδι στο αιώνιο φως
Σ’ ευχαριστούμε για την σπουδαία κληρονομιά
Εκείνος ο μαυροντυμένος άνδρας με τα συννεφένια μαλλιά, το παιδικό βλέμμα και την φυσιογνωμία αρχαίου Έλληνα φιλόσοφου, υπήρξε ένας στιβαρός, πάλευκος “κίονας” του μουσικού πολιτισμού της χώρας μας.
Με το πιάνο του σαν αργαλειό… ύφανε και έντυσε “Παραπονεμένα λόγια” και “Μαλαματένια λόγια” και συγκίνησε τη Λέγκω που σαν τον άκουσε… συμπόνεσε έστω και για λίγο τα παιδιά της.
Η μουσική του Μαρκόπουλου έκανε διαρκές “Σεργιάνι στον κόσμο” στηριζόμενη με σιγουριά πάνω στην στέρεα βάση της πατρίδας μας. Τροφοδοτήθηκε με βαθιές ρίζες από την πλούσια Ιστορία μας, την φύση και την παράδοσή μας. Κάτω στης “Μαργαρίτας τ’ αλωνάκι”… σ’ έναν Θεσσαλικό και πολλούς άλλους κύκλους. Με την σοβαρότητα της Λειτουργίας του Ορφέα και των λαϊκών “αγίων” του τόπου μας. Τον Σκλάβο, τον Κολίγο, τον Δάσκαλο, τη Ράφτρα, τους Μετανάστες.
Πάνω στο πεντάγραμμο “ζωγράφισε” με ακρίβεια ένα – ένα τα πρόσωπα του κάματου και όλων των αδικημένων της ζωής, που σχημάτιζαν στους δρόμους τα “ποτάμια” του αγώνα και έδωσε ρυθμό στο “Χρονικό” μιας Ελλάδας που αρνήθηκε να πεθάνει!
Όταν “Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί”, η γλώσσα της μουσικής του έκανε τα “Ζαβαρακατρανέμια*” να αποκωδικοποίουνται αυτόματα. Κι αυτό ήταν ακόμα ένα στοιχείο που τον έκανε μοναδικό.
Τον συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο τον ξεχώρισα και τον αγάπησα λίγο παραπάνω απ’ τους άλλους στη ζωή μου. Από πολύ νωρίς η μουσική του, γέμισε “Χρώματα κι Αρώματα” την ψυχή μου. Ήμουν στο νηπιαγωγείο όταν μας πήγαν να δούμε σε κουκλοθέατρο την “Ντενεκεδούπολη”. Αυτό ήταν. Συγκίνηση, σεβασμός και σιωπή. Μπορεί να μη με ένοιαζε και να μην ήξερα να απαντώ στην δασκάλα μας “τί μέρα είναι σήμερα;”, όμως όταν με ρώτησε η θεία μου τι ήθελα να μου φέρει όταν θα ερχόταν από την Αθήνα, εγώ της ζήτησα την κασέτα της Ντενεκεδούπολης.
Στα χρόνια που ακολούθησαν διαπίστωσα πως τα έργα του βρίσκονται σε αρμονία με τους κτύπους της καρδιάς μου.
Όταν φεύγει ένας τόσο μεγάλος άνθρωπος, ένας “Γίγαντας” του πολιτισμού, νιώθουμε πως το φως λιγοστεύει. Όμως αυτό δεν ισχύει ακριβώς, γιατί ο συνθέτης Γιάννης Μαρκόπουλος -όπως και όλοι οι άλλοι σπουδαίοι- μάς άφησε παρακαταθήκη, μέσα στο μουσικό του σύμπαν, πολλούς ήλιους… για ν’ ανθίζει στον τόπο μας το χαμόγελο και τ’ όνειρο το καθημερνό!
Έμμη Πανούση
* Όπως εξήγησε ο ίδιος ο συνθέτης μετά από πολλά χρόνια, η σημαντική των λέξεων αυτών είναι:
Ζάβαρα κάτρα νέμια = Λάβαρα Μαύρα Ανέμισαν!
Ίλεος Ίλεος = Έλεος, Έλεος
Λάμα Λάμα Νάμα Νάμα Νέμια = Το μαχαίρι, το μαχαίρι μάνα μάνα Ανέμισαν.
